Синичка весения,
Чиликать престань,
Во время осенне
Зяблику дань
Ты платишь и таешь,
Вздыхаешь, вздыхаешь, вздыхаешь.
Любить всем в природе
Судьбой суждено;
Но в птичьем народе,
Ах! нужно одно,
Что если пылаешь,
Вздыхаешь, вздыхаешь, вздыхаешь.
То помни, что лето
Тотчас протечет,
Что сердце нагрето
Лишь страстью поет,
Но хлад как встречаешь,
Вздыхаешь, вздыхаешь, вздыхаешь.
Так выбери ж птичку
Такую себе,
И в осень синичку
Чтоб жала к себе
И хладу не знала,
Вздыхала, вздыхала, вздыхала.
Популярные материалы библиотеки:
Гөнаһ
Кем яраткан? Кем чыгарган? И «гөнаһ» ләфзы, сине;
Мәгънәсезсең, сеңдералмый саф гакыл һәзмы сине!
Син кирәксез бер ләфызсың, син кабахәт, син оят;
Безгә артык бер йөгәнсең, бел: сиңа дошман хәят!
Аз гына инсан торырга уйласа хөр, шат булып,
Әллә кайдан син төшәсең, шатлыгына тап булып.
Алдыйсың; алмаштырасың; син тыгызлыйсың тыеп;
Син изәсең дә итәсең хөр җиһан күңлен боек.
Син, түшәкле бүлмәбездә яшьренеп, миекин карак! —
Тик торасың күз челәйтеп, гыйше-гыйшрәтне карап.
Аз гына артса чигеннән уйнашып үбшү, кочу,
Сызгырасың син җыландай: «Тукта, тукта, җитте, чү!»
Син пышылдыйсың гомергә: «Бу ярамый, ул ярый»,
«Ул, теге, һичбер ярамый, монсы бик мәгъкуль, ярый».
Без яраткачтан ярар, дим, кем аны синнән сорар?
Хөр кеше алдында җирләр һәм дә күкләр калтырар!